Dag 14: van Bismarck naar Bowman

Bij gebrek aan een McD in de buurt, vanmorgen begonnen met een cappu van de Starbucks. Daarna de snelweg genomen naar Medora, de plek die de Texaan had aangeraden. Ik moest wel via de snelweg, want er zijn hier niet zoveel wegen. Als ik die niet had gepakt maar de kleinere wegen (zoals ik normaal doe), had ik 3 uur moeten omrijden. 

Eerste stuk was dus niet bijster interessant, maar dat duurde maar 1,5 uur. Toen kwam ik in een prachtig natuurgebied terecht! Het begon onverwacht met een heuse canyon, de Painted Canyon om precies te zijn. Ooit ben ik (2x zelfs) in de Painted Desert geweest, zo genoemd vanwege de prachtige kleuren. Nou, dat was hier ook weer het geval! Werkelijk schitterend. Het ligt in Theodor Roosevelt National Park. Er schijnen hier bizons rond te lopen die tot op de parkeerplaats komen, maar ik heb ze helaas niet gezien. 

Overigens ben ik inmiddels ook de grens van de tijd weer over gegaan, ik zit nu in Mountain Time, dus 8 uur tijdverschil. Na de canyon ben ik doorgereden naar het plaatsje Medora. Dat kan echt zo in een film! Ik kon dan ook niet anders dan lunchen in de plaatselijke saloon. Zie foto’s en video! Briljant. Erg kneuterig allemaal. Daarna ben ik richting mijn eindbestemming gereden, Bowman. Vooral het eerste stuk ging nog steeds door van die gelaagde rotsen heen. Rode steen overal, heuvelachtig, echt prachtig. Ik dacht nog even dat ik verkeerd reed, want het asfalt hield op enig moment op, maar dat duurde maar een kilometertje of 30 (!). Het volgende deel ging dwars door Little Missouri National Grassland. Alsof ik nog geen gras gezien had... maar ook nu weer een prachtige route! Veel geboor naar olie (die leuke ja-knikkers die wij vroeger ook hadden, toen het nog mocht van Dilan ;)). Het was nog een klein uurtje rijden naar Bowman. Ik had vanmorgen vast een hotel geboekt, want er bleken er maar 6 te zijn dus ik wilde op zaterdagavond niet naast een kamer grijpen. Tsja. Dat gaat meestal goed, dat wil zeggen, ik heb eigenlijk altijd mazzel, maar deze keer..... Het begon ermee dat ik het niet kon vinden. Op zich bijzonder aangezien het hier niet heel groot is. Ja, er is een woonwijk, maar de buurt waar een hotel kan zitten bestaat uit welgeteld één weg. Bowman bleek dus echt heel klein. Gelukkig stond er een klein houten huisje met een bordje “tourist information”. Ik naar binnen. De dame die er zat schrok zich een hoedje dat er iemand binnen kwam. Vervolgens kwam ze meteen met een punaise aanrennen die ik in de wereldkaart moest steken. De tweede Nederlander ooit! Toen ik zei dat ik het El-Vu hotel zocht zei ze “Oh I wish you would stay somewhere else...”. Huh? Ik had al geboekt dus dat ging niet meer. Ze gaf niet echt aan waarom, dus vroeg ik haar of het veilig was. Daar antwoordde ze gelukkig bevestigend op. Dus na een leuk gesprek (ze had in Wyoming gewoon en haar dochter was tijdens de Cheyenne Frontier Days geboren, dus haar man ging na de geboorte lekker rodeo kijken, daar lag ze met haar baby..) en veel info rijker (kaart van de omgeving, suggesties voor de route van morgen) toch maar richting hotel. Dat om de hoek lag. Nog nooit zoets gezien. Een oud verzakt gebouwtje als receptie en een halve cirkel van hotelkamers. Op een dor veld zonder enige leuke aankleding. Aangebeld, de deur werd opengedaan door een tandeloze man op sokken (!) die vroeg “booking.com?”, gevolgd door “I was waiting for you!”. Ok dan! Best lastig verstaan nog trouwens, Engels, met accent maar zonder tanden. Ik kreeg een printje uit een printer van 300 jaar geleden, een sleutel en mijnheer slofte op zijn sokken weer naar achteren. Na nog even te hebben vermeld dat zijn voorouders Nederlands waren. Ik naar de kamer, sleutel deed het niet. Dus weer terug naar De Tandeloze. Die met een paar sleutels voor dezelfde kamer achter mij aan sjokte (nog steeds op sokken) en de deur openmaakte. Tot mijn verbazing een prima kamer! Groot, schoon, nix mis mee. Maar de omgeving kan echt zo in een gruwelijke misdaadfilm. Afijn, deur op slot, ik ben binnen. Ik wilde nog even gaan eten in het restaurant dat De Tandeloze had aanbevolen (lekker makkelijk want er is hier maar één restaurant), maar dat bleek op zaterdag maar tot 14u open. Hij is goed op de hoogte.. dus bij de enige andere zaak, een Subway, een broodje gehaald. Was ook geen succes, dus het wordt een dieet van zoutjes en M&M’s vanavond. Balansdagje in Bowman. Afijn, morgen ben ik weer weg. Goede reden om vroeg op te staan en de omweg te nemen die de VVV-dame voorstelde. Even via South Dakota de grens over, Wyoming in (het Noordelijke puntje), waar Devil’s Tower ligt. Een indrukwekkend nationaal monument. Ik heb de tijd, want ik slaap hierna twee nachten in Whitewood, South Dakota, dus heb een hele dag voor die omgeving. En ook de dag daarna heb ik een korte rit dus kan ik ook nog wat in de buurt doen. De deur zit op slot, stoel staat ervoor (moest van Carmen en Dilan), ik ga slapen. Overigens heb ik de komende dagen beperkte WiFi (op de ranch helemaal niet), maar mijn VS telefoon doet het hopelijk wel. Koffie gaat ‘m ook niet worden morgenochtend, geen Starbucks of McD te zien hier... Tot morgen!