Dag 6: van Vancouver Island naar Seattle

Tsja. En dan is het al weer tijd om afscheid te nemen. Nu leest Marcel dit dagboek mee, dus ik kan alleen maar aardige dingen zeggen.. de werkelijke verhalen horen jullie later. Nee hoor, alle gekheid op een stokje, het was weer bijzonder! 

Bijzonder dat je toch een (familie)band hebt, al zie je elkaar niet vaak. Dat we in gekke dingen op elkaar lijken (geen koude gerechten of dranken die warm horen te zijn (bv pasta salade brrr), met als uitzondering koude koffie. Dat Marcel zo enorm op zijn vader, mijn 8 jaar geleden overleden oom Ton lijkt, waardoor die er weer even een beetje was. Dat we allebei van het soort “ik zeik je af maar ik vind je eigenlijk heel lief” zijn. Dat ‘t gewoon heel ok was!

Stiekem ben ik reuze trots op mijn kleine neefje (we schelen tenslotte toch een kleine twee jaar). Die daar maar mooi een geweldig leven heeft opgebouwd, met een mooi gezin, een topbaan, een heerlijk huis en een mega Canadees accent. Ik hoop maar dat we elkaar gauw weer zien. In Nederland, of anders gewoon weer daar op Vancouver Island! I’ll be back!! Thx Mars!! 

Na een relaxed ochtendje en een laatste roereitje, zijn we om 12.15u richting haven gegaan, of richting vliegsteiger beter gezegd. Goede tip van Marcel om bij het inchecken te vragen of ik naast de piloot mocht zitten. Dat mocht! Nog even uitgekeken over het water terwijl we op het vliegtuigje wachtten en zelfs nog wat zeehonden zien spelen! Met een stevige knuffel afscheid genomen en klaar voor de terugreis! Wat een geweldig uitzicht weer, eerst over Nanaimo en bij aankomst op de skyline van Vancouver. Zie video!

Bij aankomst in Vancouver heb ik een taxi genomen naar het station, ik wilde immers ruim op tijd zijn voor de trein. Op de site van Amtrak werd gewaarschuwd dat treinreizigers al op het station door de douane moesten (ik reis immers naar de VS), dus ik was voorbereid. ESTA visum op zak, paspoort klaar, koffers gelabeld, kom maar op. Na even in de rij te hebben gestaan was ik aan de beurt. Ik zei nog “ik ben lekker op tijd”, waarop die kerel verbaasd zei: “u bent wel erg op tijd!”. Op mijn “Dat moest toch met de trein ivm inchecken?” antwoordde hij “Maar u gaat helemaal niet met de trein, u gaat met de bus. En die stopt gewoon bij de grens...”. Oeps. Nou ja, ook leuk. Op mijn ticket is toch echt sprake van een trein, maar goed. Dus na een uurtje te hebben gewacht, hup, de bus in. Waar ik werd verwelkomd door de chauffeur, een man van een jaar of 65, met de woorden “Zo, wat een lekkere Hollandse naam! Ik ben André uit Amsterdam...” HUH?!?? André bleek meer dan 50 jaar geleden geëmigreerd en pas 4 jaar geleden een keer terug te zijn gegaan om de vierdaagse te lopen. En vervolgens afgelopen april nog een keer met zijn 92 jaar oude vader, die zijn nog leven zijnde broers en zussen nog eens wilde zien. Prachtig. Maar behalve zijn Nederlandse afkomst was André zo Canadees als maar zijn kon. Hij begon zijn introductie door de microfoon met de woorden: This bus is an old beast, no WiFi, you actually have to talk to your neighbor. What a concept that is!” Om vervolgens verder te gaan met: “Just that you guys know, right behind me sits a fellow Dutch woman, and we know everything. If you ain’t Dutch, you ain’t much!”. Waarop ik natuurlijk even luid heb geapplaudisseerd in mijn eentje...

Vervolgens een uurtje rijden richting de grens. Iedereen de bus uit, ook alle bagage de bus weer uit, kantoortje in, gesprek met een beambte, bagage door de scan. En ja hoor. Daar wachtte het volgende ‘dingetje’. Bij controle van mijn handbagage werd mij medegedeeld dat ik de wet had overtreden, “but you’re not in trouble”..... ok....... Bleek ik zowaar een misdaad te hebben begaan door het invoeren van...... een Bifi worstje! Je mag geen vlees invoeren, daar zijn ze als de dood voor. Dat wist ik wel, maar niet dat dit ook geldt voor een verpakt worstje dat ik nota bene ieder jaar meeneem als snack voor in het vliegtuig. Afijn, ik mocht ze houden, maar “Just don’t make a habit out of it.. “And if there are bugs on it, please eat it.” Met andere woorden, vreet ze dan maar op ook, als je iets engs hebt geïmporteerd. Fijne lui altijd, bij de douane. 

Vervolgens heeft André ons keurig op het station in Seattle afgezet. 10 minuutjes lopen naar mijn Airbnb, die werkelijk middenin Chinatown blijkt te liggen. Echt alleen maar Chinezen hier. Mooi appartement! Toen ik de deur van het complex open deed dacht ik even in een geheim Chinees gokpaleis terecht te zijn gekomen. Schrok me ook dood toen ik de tussendoor open deed en er een meisje als een stille Willy achter bleek te staan. Maar eenmaal boven is het een mooie appartement! Koffers gedumpt en op zoek naar iets te eten. De eigenaresse heeft een mapje met suggesties achtergelaten, dus daar had ik er eentje uitgezocht. Alleen ging die net dicht toen ik aan kwam lopen. De rest ziet er dusdanig Chhinees uit dat ik geen idee heb welke goed is en welke niet en zelfs niet wat ik op mijn bord zou krijgen. Vond ik toch iets te spannend. Dus de Chinese supermarkt op de hoek in gegaan. Zelfde probleem. De meest bizarre verpakkingen maar geen idee wat het allemaal was. Inmiddels had ik ook niet heel veel trek meer, dus heb wat noodles gekocht, een blikje (!) wijn en een mango gebakje voor morgenochtend dat het glazuur al van je tanden laat springen als je er alleen maar naar kijkt...

Van een vriendelijke jongen in de hal begreep ik dat er hier een festival is dit weekend, dus dat ik met mijn neus in de boter ben gevallen. Ben benieuwd morgen! Voorlopig vielen de noodles reuze mee, is de wijn goed te doen en kon ik op tv mijn favoriete zenders vinden. Even relaxen dus en morgen op stap!