Dag 10: van Hopkins naar Walker

Het kijkt al weer een eeuwigheid geleden dat ik uit Hopkins vertrok, laat staan uit Vancouver of uit Nederland! Bizar hoe zoveel indrukken je het gevoel geven dat er veel meer tijd verstrijkt dan het geval is. 

Vanmorgen heb ik mijn grot in Hopkins achter mij gelaten, op weg naar Chanhassen. Dat klinkt als “wat moet je daar nou?”, maar daar is Paisley Park gelegen, het huis en de studio’s van Prince. Dit bezoek ga ik even uitgebreid beschrijven, want ik was daar natuurlijk ook eigenlijk een beetje voor Barber, die natuurlijk als mega Prince fan graag alles wil horen. Je mag pas vanaf 20 min van tevoren het terrein op, dus ik heb keurig op de hoek staan wachten tot het zover was. Toen ik het terrein op reed dacht ik “Serieus?? Is dit het??” Het ziet er namelijk van buiten nogal kil uit. Een grote witte blokkendoos. Geen mooie tuin eromheen, gewoon een grasveld en een parkeerplaats. Bij de deur ligt (hoe kan het ook anders) een paarse loper en er staan van die palen met paarse koorden. En matten met het symbool van Prince. Als je binnenkomt moet je je telefoon in een hoesje stoppen waar hij niet uit mag, want je mag geen foto’s maken. De rondleiding is in kleine groepjes, een man of 10. In de hal hangen gouden en platina platen. Binnen zie je meteen hoe licht het is. Van boven valt overal licht naar binnen en het pand is om een soort overdekte binnenplaats gebouwd, het atrium. Daar begon de tour. De gids (duidelijk een enorme fan) vertelde dat het atrium de favoriete plek van Prince was, vanwege het licht, maar ook vanwege de lichteffecten in het donker. De bovenkanten van de muren zijn als wolkenlucht geschilderd, omdat “de sky the limit” was. Hij was er graag. Bizar was dat de gids vervolgens zei “and he is still here..”, om daarna te wijzen op een soort matglazen bak boven aan de muur, waar een miniatuur replica van Paisley Park in zit, met zijn as erin. Dat was wel even heftig, als je dat niet weet. De fans kregen dan ook tranen in hun ogen en ik vond het ook wel heel bijzonder. We hebben dan ook keurig een moment stilte gehouden. Vanaf die binnenplaats kan je vervolgens een aantal kamers in, die grotendeels gebleven zijn zoals ze waren. Ze hebben alleen wat kleding en instrumenten toegevoegd. En overal zijn interviews of clips te zien. Gaaf, die bekende pakken en bijzonder om te zien hoe enorm klein die man was. Het kantoor van Prince is nog helemaal zoals het was. Toch wel speciaal om je te realiseren dat ie daar gewoon achter zijn bureautje zat. Er zit ook een kleine keuken aan vast met een soort American Diner, waar hij graag sport keek en ook veel zat. Vervolgens zijn we een van de vier studio’s in gegaan. Studio A, de grootste en waar alle bekende albums zijn opgenomen. Niet alleen Prince, maar heel veel artiesten hebben daar opgenomen. Het is een open ruimte in het midden, met aparte ‘kamers’ waarin alle verschillende instrumenten staan. De meeste artiesten nemen alles na elkaar op, maar Prince geloofde erin om alles tegelijk te doen. Wel in aparte cellen dus, maar wel tegelijk. Beter voor de inspiratie. De gids liet daar een jazznummer horen wat nooit is uitgebracht, aangezien hij daar nog aan werkte toen hij dood ging. Vanuit de studio loop je door een gang van portretten vanaf zijn 19e jaar, die Prince zelf heeft samengesteld en gemaakt. Dan loop je door allerlei thema kamers, bijvoorbeeld van zijn drie films. Daar staan ook weer alle bijbehorende attributen en kleding. En op grote schermen worden die films afgespeeld. Dus je ziet de dingen uit de kamer, terug op het scherm. Vooral het pak uit Purple Rain vond ik wel heel bijzonder. Barber, overigens is de reden dat Purple Rain nooit op nr 1 heeft gestaan, het feit dat Wham daar al stond, met Wake me up before you gogo. Toch wel weer mooi ;)). Dan is er een kamer gewijd aan het album Emancipation, opgenomen nadat hij bevrijd was van zijn platenmaatschappij. Daar staat ook een bijzondere zwarte piano die Barber ongetwijfeld zal kennen. Het is een soort zwevende tafel met ronde hoeken. Als je het niet weet zie je van de zijkant niet dat het een vleugel is. De klap op de vuurpijl is een grote ruimte, bijna een hal, waar hij zijn concerten gaf. Daar zijn verschillende podia opgesteld (die er oorspronkelijk niet waren), met kleding, instrumenten etc uit bepaalde periodes. Op een mega scherm zijn verschillende clips te zien en de bijbehorende podia lichten dan op. Er staan ook twee auto’s van Prince. Tot slot een ruimte waar hij daarna kon chillen, met grote banken, zitjes, een barretje etc. Kennelijk nodigde hij daar regelmatig kleine gezelschappen uit die na het concert nog in kleinere kring op een afterparty werden getrakteerd. Prince heeft hier overigens de laatste drie jaar van zijn leven ook gewoond, voor die tijd in verschillende huizen in de buurt. De rondleiding sluit af in een ruimte waar zijn optreden tijdens de Super Bowl (2007 geloof ik) werd getoond. Het goot toen van de regen, de organisatie vroeg of hij niet wilde cancellen omdat het misschien gevaarlijk was, maar Prince wilde per sé toch spelen. Zijn enige verzoek was kennelijk of iemand het iets harder kon laten regenen.. Aan het einde staat een deel van het hek waar fans na zijn overlijden allerlei herinneringen aan vast hebben gemaakt. Dat wisselen ze steeds om voor een ander deel. Daarna was de rondleiding afgelopen en kom je in een aparte tent waar wat spullen verkocht worden. Dus uiteraard wat souvenirs meegenomen. Al met al enorm indrukwekkend. We kregen veel meer te zien dan ik verwacht had en doordat de groep zo klein was, was het heel persoonlijk. Een of andere domme doos vroeg nog waar nou de lift was waar hij gevonden is. De gids zei keurig “ja hier ergens, we zijn er net wel in de buurt geweest, maar daar praten we niet graag over”. Vond ik wel mooi. 

Na deze indrukwekkende ochtend ben ik gaan rijden! Dwars door Minnesota, richting het noorden. De staat schijnt 10 000 meren te hebben, nou, ik heb er inderdaad een hoop gezien! Variërend van grote vijvers tot gigantische meren waarvan je de overkant niet eens kunt zien! Ook ben ik de Mississippi al weer twee keer overgestoken. Het is nog groen hier, heuvelachtig, met kleine dorpjes. Gemiddeld met zo’n 15 000 inwoners, maar ook kleine met een paar honderd mensen. Veel landbouw. En omdat er zoveel water is, zijn er veel botenzaken te vinden. Kennelijk sneeuwt het hier ook behoorlijk in de winter, want ik zag borden die waarschuwen voor overstekende sneeuwscooters. Rond een uur of 17 kwam ik in Walker aan. (Overigens te klein om te kunnen vinden voor dit dagboek, dus volgens mijn routekaart zit ik nog even in Chanhassen..). Even een lekker hotelletje genomen na al die Airbnb’s. Snel hapje gehaald, even relaxen nu. Was best inspannend rijden, toch altijd weer een dagje wennen. Morgen dan eindelijk North Dakota in! Staat nr 47! Hoera!